Aan het randje van de wereld

Hoi iedereen.

In mijn vorige update had ik beloofd dat het deze keer wat interessanter zou worden. Ik kan in ieder geval zeggen dat dat geen probleem zal worden.

Maandag zijn we ’s ochtends om half 9 vertrokken richting Hoddevik, aan de westkust van Noorwegen. Het was een erg lange busrit. Tegen de middag kwamen we een keer aan bij de westkaap. We zijn niet bovenop het uiterste westelijke puntje van de westkaap geweest omdat er simpelweg teveel sneeuw lag. Ondanks dat voelde het wel bizar aan.. als je naar de zee keek kon je niet erg ver kijken, omdat er donkere onweerswolken boven hingen. Mede daardoor kreeg ik hier echt een beetje het gevoel alsof ik aan het randje van de wereld stond.

Na onze ogen uitgekeken te hebben naar het onrustige water hebben we met de hele klas een sneeuwballengevecht gehouden: iedereen tegen iedereen. Matthias, onze leraar, kreeg het waarschijnlijk het zwaarst te verduren. Ik heb hem ook een paar keer goed geraakt.. oeps.

Hierna gingen we naar onze verblijfplaats voor de avond, een surfschool in het kleine kustdorpje Hoddevik. Het is best een mooie plek: een stuk of 30 huizen, een strand en helemaal omsingelt door bergen. Als je in een surfschool verblijft, is er een ding wat je natuurlijk niet moet laten: surfen! Ook al was het buiten tegen het vriespunt aan, en lag er overal sneeuw, we besloten het toch te doen.

Er waren ongeveer 8 mensen die gek genoeg waren om de uitdaging aan te gaan, ik was er een van. We trokken onze wetsuits aan en pikten allemaal een surfplank op. Een meisje had een surfplank zonder koord eraan. “Geen probleem” zei onze ‘instructeur’. Het water zag er wild uit, gevaarlijk bijna. Ook dit was “geen probleem”, net als het feit dat niemand van ons ervaring had met surfen en dat het bijna donker was.

Dit hebben we geweten.

Om de een of andere reden vonden de ‘instructeurs’ het niet nodig om met ons mee te gaan. Op het moment dat we in het water stapte merkte we al meteen dat de stroming erg sterk was. Een aantal van ons leek het geen goed idee om het water in te gaan, maar ik en nog een paar anderen zijn er toch in gegaan. Na ongeveer een half uur in het water te zijn geweest hoorde ik vanaf de kant iemand roepen dat we eruit moesten.

Er was alleen een probleem. De stroming was zo sterk, dat de kant alleen maar verder weg ging, en niet dichterbij kwam. Ik ging een stukje terug in het water om de rest ook te gaan halen. Rond die tijd raakte ik ook mijn surfplank kwijt; het touwtje waar het aan vastzat raakte los. In die paar minuten voor ik hem terugvond merkte ik hoe gevaarlijk de zee eigenlijk kan zijn. De golven waren erg hoog, en de stroming was ondertussen nog sterker geworden. Ik had even het gevoel dat dit niet veel langer door moest gaan, maar toen vond ik gelukkig mijn plank terug. De mensen aan de kant begonnen zich zorgen te maken omdat nog niet iedereen terug was. Waarschijnlijk kun je het al raden. Het meisje dat geen koord aan haar surfplank had was haar plank kwijtgeraakt.

Het is stom geluk dat ze het overleefd heeft. Ze kon helemaal niks zien in het donker, en de stroming had haar richting de rotsen geleid. Gelukkig was er iemand teruggegaan en had haar gevonden. Ze zijn samen met 1 surfplank terug naar de kant gezwommen. Via de rotsen, want in open water was de stroming veel te sterk.
Iedereen was diep geschokt door de gebeurtenissen in het water. Dit bepaalde ook een beetje de sfeer voor de rest van de excursie. Mij zat het ook erg hoog. Het meisje waar het om ging is een van mijn beste maatjes hier in Noorwegen, en door die achterlijke ‘instructeurs’ was het bijna misgegaan. Ik geloof ook niet dat ik ooit in mijn leven zo kwaad ben geweest.
We hebben nooit een excuus of een sorry gehoord.

Blijkbaar was er deze dag springtij, en als je tot je enkels in het water stond werd je al onderuit getrokken door de stroming.

Voor het eten ben ik even naar buiten gelopen om af te koelen. Ik stond een tijdje gewoon naar de zee te staren tot ik plotseling iemand zag rennen. Ik dacht er niet teveel bij na. Na een paar minuten kwam er een politieagent naar me toe. Hij liet me een foto zien en vroeg me of ik die man gezien had.. Ik moest mezelf even knijpen.. dit soort bizarre dingen overkomen mij toch niet? Wel dus, de man in kwestie was uit een gesticht ontsnapt en nu was er een zoekactie gaande om het terug te vinden. Ik heb de politie geholpen voor zover ik kon, en ben toen weer terug naar binnen gegaan. Lichtelijk van mijn stuk gebracht.

Die avond gingen we weer met zijn allen bij elkaar zitten, Matthias en Ekki met de gitaar, en de rest zingen. Het was een tijdje leuk, maar het verveelde snel. Jessica, Anouk en ik zijn toen nog even naar de zee gelopen. Het was best een mooie avond, met een volle maan en een ruwe zee. In de verte konden we de zaklampen van de agenten zien.

Toen we weer terugkwamen merkte we dat er alleen nog maar Duitsers liedjes zaten te zingen. Jessica en ik bedachten diverse grapjes om ze te laten schrikken en om het schijnheilige sfeertje een beetje te verstoren, maar we besloten dat het genoeg was geweest voor vandaag. Dit was de meest bizarre dag uit mijn hele leven.

De volgende dag zijn we nog naar de meest westelijke vuurtoren van Noorwegen geweest, en daarna nog naar het mooiste strand. Ondanks dat we deze dag nog mooie dingen gezien hebben overheerste er een beetje een bedrukte sfeer. Dat kon ook niet anders. ’s Avonds rond 8 uur waren we weer terug in Sogndal en hebben we nog met zijn allen pizza gegeten.

De rest van de week heb ik moeite gehad met het bewegen van mijn armen en benen, omdat ik tijdens het surfen mijn spieren ontzettend heb overbelast. Mijn benen zijn overigens nog steeds helemaal blauw van de rotsen onder water.

Voor de rest van de week stond sediment analyse op de planning. Dit houd in dat we iedere halve centimeter van de sediment cores zorgvuldig onder de microscoop moeten analyseren. Jammer genoeg was er maar 1 microscoop, dus voor sommige groepen liep de planning tot diep in de nacht. Zo ook voor mij.

Woensdag hebben we nog een feestje gehad van Angga, onze Balinees. Hij was jarig geweest, maar hij had met zijn feestje gewacht tot wij terug waren van excursie. Het was een leuk feest, en we konden de gebeurtenissen van maandag even vergeten. Zaterdag hebben we ook nog een klein beetje sinterklaas gevierd. We hebben speculaas en pepernoten gebakken. ’s Avonds was er ook nog een feestje, maar het was het afscheidsfeest van iemand die ik helemaal niet mag... Ik heb me toch wel vermaakt. Ik ben er overigens wel achter gekomen dat veel Noren toch echt een klap van de molenwiek hebben gehad.

Deze week was een week van extremen. Er zijn veel dingen gebeurd waarvan ik had gedacht dat het mij nooit zou gebeuren. Ik heb op verschillende manieren het randje van de wereld gezien, en ik heb er veel van geleerd. Ondanks dat we maar 4 maanden hier zitten, zijn we hier allemaal een paar jaar ouder geworden.

Er zijn rare dingen gebeurt en gezegd deze week, maar de band tussen mij en de mensen hier is alleen maar sterker geworden.

Nog 12 dagen…

-Ruud