Het mooiste land ter wereld

Hoi iedereen

De op een na laatste week was er eentje van hard werken. We moesten ons voorbereiden op het publieke seminar van 14 december, en eigenlijk hadden we er veel te weinig tijd voor. Ons groepje (Jessica, Dani en ik) maakte lange dagen, zeker aan het eind van de week. Desondanks hielden we de stemming er goed in, en zondagavond, tegen 2 uur ’s nachts hadden wij onze presentatie af. We hadden nog ongeveer 7 uur om te slapen en om voor te bereiden, maar dat was niet zo’n probleem.

Omdat er zo weinig tijd was hebben we het seminar intern gehouden. Iedere groep had ongeveer een half uur om te presenteren, maar dat liep natuurlijk altijd uit. De meeste presentaties gingen erg goed, die van ons ook. We kregen dan ook een erg hoog cijfer ervoor. Een van de belangrijkste conclusies die uit de presentaties kwamen was dat CO2 niet de oorzaak is van klimaatverandering. We hadden onze resultaten vergeleken met de globale grafieken, en daar kwam uit dat de zonne-activiteit waarschijnlijk de voornaamste oorzaak is. Ruw samengevat dan. Al met al was de dag een groot succes. De coördinator voegde er nog aan toe dat met de hoeveelheid werk die we gedaan hebben, we misschien wel de beste Mountain to Fjord klas ooit zijn geweest.

Na vandaag hadden we nog ongeveer 4 dagen om te doen wat we wilden. In die tijd hebben we sneeuwballengevechten gehouden, met plastic tassen van de berg af gesleed, en ons gewoon zoveel vermaakt als we konden.

Op donderdag hadden we de final event. Deze bestond uit een korte presentatie, een (kerst)maaltijd en over het algemeen was het gewoon een gezellig feestje. Dit was voor een aantal mensen, waaronder veel van de leraren, de laatste keer dat we ze zagen.

Vrijdag was heel vreemd. De dag daarop was mijn vlucht naar huis, dus het was voor mij vooral inpakken, pakketjes op de post doen, opruimen, enzovoorts. Het gaf echt een heel vreemd gevoel.. het voelde zelfs verkeerd aan. Die avond hebben we nog even bij elkaar gezeten, maar er was geen feeststemming. De sfeer was bedrukt. Aan het einde van de avond hebben we afscheid genomen van diegenen die zaterdag vroeg zouden vertrekken. Ik moest ook afscheid nemen van mijn zusje, Jessica. Het was moeilijk.

Zoals altijd bij belangrijke dingen, versliep ik mij natuurlijk op zaterdagochtend. Gelukkig werd ik wakker gebeld voor ontbijt. Na het ontbijt was het tijd om afscheid te nemen van Dani, Belinda en Christina. Ook dit viel mij heel zwaar. Met een bezwaard hart heb ik de lichten op mijn kamertje uitgedaan, en ben met mijn koffers richting de bus gelopen. Anouk liep met me mee en hielp me met mijn koffers. Toen was het echt tijd om uit het mooie Sogndal te vertrekken. Dit was een van de zwaarste dagen uit mijn leven.

De reis naar huis ging redelijk soepel, ondanks de grote hoeveelheid sneeuw die was gevallen. Op schiphol zag ik na bijna 5 maanden pap, mam en Roel weer voor het eerst.

Wat ik in Noorwegen allemaal gezien en meegemaakt heb is moeilijk in woorden te omvatten. Voor veel mensen lijkt het misschien een gewone studiereis, maar het was voor mij veel meer dan dat. We hebben gletsjers beklommen, we hebben in de sneeuw gesurft, en we hebben in ijskoud water gezwommen. We hebben gefeest, we hebben tot diep in de nacht in het lab gezeten, en we hebben bij -10 gebarbecued. We hebben gelachen en we hebben gehuild. Noorwegen zal altijd heel speciaal voor mij blijven, wat er ook gebeurd.

De mensen die ik hier heb ontmoet hebben voor altijd een bijzonder plekje in mijn hart gekregen. Een goede vriendin van mij had daar een gezegde voor.

“Vrienden zijn net als sterren; je kan ze niet altijd zien, maar ze zullen er altijd zijn.”



Dit was de beste tijd van mijn leven.

- Ruud