Viva España

Hoi iedereen,

Mijn vorige update is alweer meer dan een maand geleden. In die maand is er echter wel veel gebeurd. Het begon met mijn reis naar Engeland. Zoals de meesten die dit lezen onderhand al weten was het om mijn vriendin, Amy te bezoeken. Omdat de reis op erg korte termijn was gepland waren de aansluitingen niet briljant. Bij elkaar was ik ongeveer 24 uur onderweg in de bus, het vliegtuig en in de trein om naar Sheffield te komen.

Op het station stond Amy me al op te wachten. In de paar dagen die we hadden hebben we Sheffield bezocht, wandelingen in het park gemaakt en zijn we ’s avonds uit geweest in Rotherham. Het was een erg leuk weekend, en de omweg meer als waard. Het afscheid was wel een beetje zuur, maar we wisten dat we elkaar over 2 weken weer zouden zien. Toen ik in de trein richting London zat begon het echte avontuur pas.

Dag 1
Het is nu 1 uur ’s nachts. Ik ben net aangekomen op Stansted airport. Aangezien mijn vlucht pas om half 9 gaat zit ik hier nog wel even. Ik loop wat rond en ik zoek een plekje om te slapen. ’s Ochtends vroeg check ik in en stap op het vliegtuig zonder problemen. 2 uurtjes later ben ik op Rygge airport. Nu moet ik ongeveer 8 uur op mijn volgende vlucht wachten. Het is nu overdag, dus een dutje doen is wel wat moeilijker nu.

Ik kijk iedere 10 minuten op mijn horloge, en reageer teleurgesteld omdat er maar 10 minuten verstreken zijn. 2 uur.. 3 uur.. 4 uur.. ondanks dat ik me helemaal de pleuris verveel kruipt de vlucht wel steeds dichterbij. Eindelijk is het 6 uur! Ik kan eindelijk in de rij gaan staan om te boarden, yes! Toch niet, anderhalf uur vertraging. Dan maar weer wachten en iedere 10 minuten op mijn horloge kijken. Om half 9 zit ik eindelijk op het vliegtuig richting Madrid.

Eenmaal hier aangekomen kijk ik rond of ik het metrostation kan vinden. Opeens komt er een man naar me toe. “taxi nodig?”, vraagt hij in heel gebrekkig Engels. Als echte Nederlander vraag ik natuurlijk of het duur is. “nee hoor, maar 5 euro”. Ik besloot mijn kansen te wagen en reed met hem mee naar het centraal station. “Nee, ik bedoelde 5 euro per kilometer”, zegt hij naderhand. Fijn zo.. een half uur in Spanje, en meteen al afgezet. Daar sta ik dan, voor het treinstation van de hoofdstad van Spanje, 4 uur voordat het uberhaupt zijn deuren opent. Ondertussen slaat de klok 12 uur..

Dag 2
Ik zit voor de deur van het centraal station. Ik weet wel beter als op een plek als dit in slaap te vallen, dus ik probeer alles scherp in de gaten te houden. Iedereen die te vlak langs me heen loopt wordt getrakteerd op een boze blik, en als ze gedachten kunnen lezen de opmerking “ik zou maar doorlopen als ik jou was”. Om 4 uur gaan eindelijk de deuren open. Mijn trein richting Àvila vertrekt om half 6, dus tijd genoeg voor mij om uit te vinden waar ik tickets kan krijgen en het juiste spoor te vinden… toch?
Dat is nog moeilijker gezegd dan gedaan, want niemand, en dan ook NIEMAND spreekt Engels hier. Uiteindelijk heb ik toch mijn trein gehaald omdat ik toevallig bij het juiste spoor stond. Binnen 20 minuten liet de trein Madrid achter zich, en reden we door het mooie Spaanse landschap. Mijn eerste indrukken van Madrid? Vol met oplichters, niemand praat Engels, en het stinkt naar pis. Hele fijne stad.

2 uur later stap ik uit de trein en word ik opgepikt door Rafa, een vriend van Luis. Rafa is een beetje een stille jongen, verlegen lijkt het haast, maar wel erg aardig. Na 10 minuten rijden komen we aan bij het huis van Claudia, een vriendin van Luis. Eenmaal binnengekomen wordt ik begroet door mijn vrienden uit Noorwegen van vorig jaar: Jessica, Niels, Anouk, Dani en haar vriend Luuk, Luis, Ekki, Marie en Christina. Het is fantastisch om iedereen weer te zien! We krijgen weinig tijd om bij te kletsen (of om uit te rusten, ik heb net een reis van 40 uur erop zitten), want we moeten alweer inpakken om naar de stadsmuur van Àvila te gaan. Tijdens de wandeling maak ik met iedereen een praatje en krijgen we eindelijk tijd om wat bij te kletsen. Ik en Niels klooien wat aan door maffe foto’s te maken. Wat later op de middag zoeken we een meertje op om in te gaan zwemmen. Het water is voor iedereen in het begin koud, maar we zijn wel kouder gewend van de Noorse fjorden.

’s Avonds zetten we onze tentjes op op een camping in de buurt, en gaan we nog even een nabij gelegen dorpje bekijken. Daarna kan ik eindelijk slapen. Zonder luchtbed of matras, want dat paste niet in mijn handbagage, maar ik kan tenminste een slaapzak lenen.

Dag 3
Ondanks een gebrek aan slaap sta ik op vol met energie. Dat is mooi, want vandaag gaan we een van de hoogste bergen van Spanje beklimmen. De naam van de berg weet ik niet, maar de bergketen heet Gredos. Na een paar uur klimmen krijgen we gezelschap van een aantal vriendelijke berggeiten. 2 kilometer verderop komen we aan bij een gletsjermeer (jazeker, ook spanje heeft gletsjers). Iedereen heeft het behoorlijk warm, dus we nemen een duik in het meer. Ik en Rafa besluiten om het hele meer over te zwemmen, maar eenmaal aan de andere kant zijn we te moe om terug te zwemmen. Daarom lopen we om het meer heen, op blote voeten. Achteraf best gevaarlijk, omdat we meer dan één adder tegen zijn gekomen. Op de terugweg stelt Luis voor om helemaal naar de top te klimmen. Het zou ons maar anderhalf uur extra kosten, maar we hadden niet door dat Luis een ander besef van tijd heeft dan ons. Na uiteindelijk een wandeling van 10 uur komen we aan bij het huis van een oom van Luis waar we ook ons kamp opzetten.

Dag 4
De wekker ging veel te vroeg vandaag. Iedereen was nog helemaal kapot van de zware wandeling van gisteren. Vandaag bezochten we een stad vlakbij Madrid, waar het vroegere paleis van de Spaanse adel staat. We parkeerden de auto’s in een parkeergarage en liepen richting het paleis. De beveiliging bij de entree deed me een beetje denken aan een militaire basis, met gewapende agenten en een metaaldetector. Desondanks was het een indrukwekkend gebouw. Na de tour kwamen we terug bij de auto’s. Al gauw kwamen erachter dat er iets goed mis was. De deur van een van de auto’s was geforceerd en het slot was kapot. Er waren 4 koffers uit de auto gestolen. De rest van de dag zaten we voor het politiebureau te wachten tot iedereen zijn/haar gestolen had aangegeven. ’s Avonds stonden we weer op een camping. De sfeer was een beetje bedrukt.

Dag 5
De dag vandaag begon met een rit terug naar Àvila. Iedereen was moe en gestresst vanwege de gebeurtenissen gisteren, dus we hadden wat tijd nodig om te ontspannen. Terwijl Luis met een aantal mensen de stad in ging om spullen te kopen die ze kwijt waren geraakt, ging de rest zwemmen. Dit was de eerste dag die een beetje als vakantie aanvoelde. ’s Avonds besloten we om een oude stad, Segovia te bezoeken. Het is een erg mooie stad, en we hebben er erg veel plezier gehad. Ondanks de gebeurtenissen van de vorige dag hebben we ons allemaal vermaakt. Daarna stapte we in de auto naar de volgende camping. Dit was echter nog heel ver rijden, en uiteindelijk kwamen we om half 3 ’s nachts aan. De camping was al gesloten, dus waren we gedwongen om wild te kamperen. Iedereen kreeg het even warm toen er een politieauto langs kwam, maar gelukkig hadden ze de tenten niet gezien. Na wederom een uitputtende dag was het tijd om te slapen.

Dag 6
De wekker gaat weer veel te vroeg. Ik sleep mezelf naar de auto voor we weer vertrekken naar de volgende wandeling. Halverwege stoppen we nog een keer bij een middeleeuwse markt. We snuffelen even rond en kopen wat souvenirs voordat Luis weer vind dat het tijd is om het veel te strakke schema te volgen.

We zitten weer in de auto. Ik ben zoals iedereen ontzettend moe, dus mijn ogen worden erg zwaar. Net voordat ik in slaap val valt het me ineens op dat ik de weg niet meer in de voorruit kan zien. Ook zie ik ineens bagage naast me neer komen wat oorspronkelijk in de achterbak lag. Sterker nog, de hele auto schudt door elkaar. Het duurde gelukkig niet lang voordat Niels het stuur greep en ons weer richting de weg stuurde. Schijnbaar was onze bestuurder, Rafa achter het stuur in slaap gevallen en vlogen we met 120 km per uur van de weg af. Het scheelde maar een haar of we waren over de kop gegaan. We kregen de auto nog net naar de volgende parkeerplaats voordat hij er helemaal mee ophield. De accu van de auto lag helemaal in puin.

Terwijl het gebeurde liet het me een beetje koud, het voelde te onecht aan. Toen ik besefte hoe weinig het scheelde voor het echt fout was gegaan had ik toch wel een beetje trillende handjes.

Ondanks het ongeluk gingen we toch vrolijk (?) met het programma door. We maakten een korte wandeling door een ravijn voor we naar de volgende camping gingen. Op het programma stond echter dat we uit zouden gaan, naar een stadje dichtbij, dus we zouden en moesten uitgaan. Het was op het begin van de avond wel leuk, zo’n Spaanse fiesta, maar tegen het einde van de avond liepen de spanningen een beetje op. Het was duidelijk dat iedereen er doorheen zat, en zeker met de gebeurtenissen van de afgelopen dagen was het iedereen allemaal een beetje te veel geworden.

Dag 7
Iedereen was vandaag kapot. Op het programma stond weer een zware wandeling, maar we weigerden om vandaag ook maar iets te doen wat op het programma stond. We gingen ’s ochtends vroeg al meteen naar de volgende camping, en voor de rest van de dag hebben we hier ontspannen. Het was hard nodig. ’s Avonds tijdens het eten hadden we nog bijna een ongeluk met de gasfles. De dop schoot eraf terwijl er een aantal mensen dichtbij zaten te roken. Ik heb ze nog nooit zo hard zien rennen. Tegen de avond was iedereen weer een beetje bijgekomen van de afgelopen dagen, en begon het stiekem ook weer een beetje als vakantie aan te voelen.

Dag 8
Vandaag hadden we de mooiste wandeling tot nu toe. Iedereen was weer een beetje bijgekomen gisteren, dus we konden er weer tegenaan. Het was een gebied met een aantal grote meren, en een heel mooi ravijn. Het was een erg mooi uitzicht. We liepen terug naar de auto’s over een kleine bergrug. We waren wel weer erg laat onderweg. Rond 12 uur ’s nachts stopte we in een dorpje om ons avondeten te maken. Krap een uur later slopen we de volgende camping op. Het was eigenlijk gesloten, dus we moesten heel stil doen. Op dit punt was iedereen al een beetje gewend aan het late avondeten en het late slapen, dus we gingen zonder al te veel klagen slapen.

Dag 9
Vandaag bezochten we de stad Burgos. Het centrum van de stad is erg mooi, het ziet er allemaal heel oud uit. Na hier een paar uurtjes rondgeneusd te hebben was het tijd om richting het noorden te gaan. De komende dagen verblijven we in de provincie Asturias. Na een hele lange (maar ontzettend mooie) rit kwamen we aan bij het noordelijke strand van Spanje. Daarna gingen we naar het huis van Toni, een vriend van Luis. Toni is een erg aardige, maar excentrieke kerel. Hij verzamelt slangen en tarantulas. Hier slapen we de komende nachten.

Dag 10
Zoals gewoonlijk had Luis voor vandaag weer een wandeling ingepland. Op de helft van de wandeling vonden we het echter een beter idee om terug te gaan en het strand op te zoeken. Het was maar een klein strand, in een inham van de zee tussen de rotsen. Voor we naar huis gingen vonden Luis, Ekki en ik het een erg goed idee om van deze rotsen de zee in te springen. Het was maar 4 meter hoog, dus niks wat er fout kan gaan, toch? Het heeft in ieder geval een paar leuke foto’s opgeleverd. ’s Avonds zijn we nog uitgegaan in de stad. Gelukkig was het een stuk gezelliger dan vorige keer.

Dag 11
Vandaag besloten we om het complete programma te laten vallen en gewoon overdag naar het strand te gaan. Het was jammer genoeg bewolkt, maar warm was het wel. Ondanks de wolken zijn een aantal mensen toch nog flink verbrand (including me). Toen we terug waren bij Toni’s huis had ik even tijd om op het internet te gaan en me in te checken voor mijn vlucht. Tot mijn grote schrik kwam ik erachter dat mijn naam verkeerd gespeld was. Ik had maar weinig tijd achter de computer, dus checkte ik me toch maar in. Naderhand kwamen we erachter dat we de naam gewoon hadden kunnen veranderen voor ik was ingecheckt, maar waarom simpel doen als het ook moeilijk kan, toch?

Dag 12
Vandaag was het tijd om terug naar Àvila te gaan. We gingen in twee groepen, omdat Christina die avond al haar vlucht naar huis had. Ik ging mee met de eerste groep, omdat ik wat tijd wou hebben om Àvila te bekijken en omdat ik fatsoenlijk afscheid wou kunnen nemen van Christina. Nadat we Christina hadden uitgezwaaid gingen we nog even de stad in. Toen de tweede groep met Luis ook aangekomen was zijn we terug naar Claudia’s huis gegaan. Hier hebben we al onze spullen goed ingepakt voor de terugreis morgen. ’s Avonds gingen we nog even naar een straatfeest in een dorpje vlakbij.

Dag 13
De dag van de terugreis. We waren vroeg op gestaan om onze trein te halen. Onze reis van Àvila naar Madrid airport ging zonder al teveel problemen voorbij. Bij de douane op het vliegveld kreeg ik het wel even warm, want ik wist dat mijn ticket niet in orde was en dat ze me tegen konden houden. Gelukkig bleek vandaag weer eens hoe ‘waterdicht’ de beveiliging op sommige vliegvelden was, en bleef mijn verkeerd gespelde naam onopgemerkt. Daarna stapte we op het vliegveld voor de reis terug naar Nederland. Inderdaad, Nederland was mijn volgende stop in mijn Europatrip.

De afgelopen twee weken waren slopend, vermoeiend en uitputtend. Maar ondanks de beroving, het autoongeluk en het oplichten van de douane was het het toch allemaal waard. Ook al voelde het niet echt als een vakantie aan, het was geweldig om de groep van vorig jaar weer bij elkaar te zien. Alleen de planning mag voor mij de volgende keer wat minder zwaar.

Het was weer een heel avontuur.

-Ruud