De plek waar ik op een dag terug zal komen

Afgelopen donderdag vertrokken we met een bus naar Jotunheimen. Na een dikke 2 uur door het berglandschap rijden kwamen we aan bij het herbergje waar we zouden overnachten. Zodra iedereen zijn spullen had weggelegd maakten we ons klaar om de gletsjer genaamd Storbreen te gaan beklimmen.

Na ongeveer een uur lopen en klimmen door het prachtige berglandschap kwamen we aan bij de gletsjer. We deden onze spullen aan en begonnen met de klim. Onze begeleidster had er zin in, want we zijn door iedere ijsspleet in de gletsjer heengeklommen. Mij zal je daar echt niet over horen klagen, ik heb me prima vermaakt met het klimmen en klauteren door het ijs. Na een paar uur gingen we weer terug naar de herberg. 's Avonds hebben we nog naar de sterke verhalen geluisterd van een oude bergbeklimmer over zijn avonturen in Tibet en Nepal. Ik heb nu al besloten dat ik hier ook zeker een keer heen wil.

De volgende dag zijn we weer vroeg opgestaan om wederom de gletsjer op te gaan. Een groot deel van de groep wou liever niet mee, maar dat mocht de pret voor de rest niet drukken.

Deze dag was echt het hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) tot nu toe. We zijn helemaal doorgeklommen tot het ijsplateau, en hebben hier ook geluncht. Het uitzicht hier was.. overweldigend. Het was ook zo helder dat je in de verte de hoogste toppen van Jotunheimen kon zien. Het voelde een beetje onecht aan.. het voelde bijna aan als een andere wereld, zo hoog in de bergen.

Voor de terugweg namen we een beetje een alternatieve route. Er zou een pad zijn, maar die waren we op den duur een beetje kwijt. Dit leidde tot een nogal gevaarlijke (maar wel leuke) afdaling naar de vallei waar de herberg lag.

Later op de dag hebben we nog een grot bezocht. Dit was niet zo'n grot zoals je ze in Valkenburg aantreft, hier moest je echt door de rotsen kruipen, en als je op probeerde te staan stootte je je hoofd.. ik ben ook erg blij dat ik een (paarse) helm op had.

Aan het eind van de middag was het tijd om de mooie vallei in Jotunheimen te verlaten. Een beetje bezwaard keek ik uit het raam naar de rotsen, de sneeuw op de toppen en de watervalletjes in de vallei, hopend dat dit niet mijn laatste bezoek aan deze plek was. Nadat we de bergen verlaten hadden en weer terug op aarde tussen de fjorden reden ben ik in slaap gevallen.

Ik herinner me nog dat ik twijfels had voordat ik naar Noorwegen ging, maar deze zijn allemaal als sneeuw voor de zon verdwenen. Deze reis was het beste wat mij op dit moment kon overkomen.

Het moment dat ik bovenop de gletsjer stond, uitkijkend over honderden kilometers bergen, gletsjers en dalen, zal ik voor altijd bij me dragen.

Ooit zal ik hier weer terugkomen.

-Ruud